Μυϊκές Θλάσεις 1

Ο πιο συνηθισμένος τραυματισμός σε άτομα τα οποία ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες είναι οι θλάσεις των μυϊκών ιστών. Με την πρώτη ενόχληση ή πόνο του μύ θα πρέπει να διακόπτεται αμέσως η αθλητική δραστηριότητα, διότι η συνέχισή της μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραυματισμό των μυϊκών ινών. Δημιουργούνται δηλ. Μεγαλύτερες βλάβες με συνέπεια την αύξηση του χρόνου αποκατάστασης.

Αιτίες
Οι αιτίες των μυϊκών θλάσεων είναι οι εξής:

α) Μειωμένη ελαστικότητα των μυών απο παράλειψη των διατατικών ασκήσεων
β) Υπερβολική κόπωση των μυών μετά απο παρατεταμένη άσκηση
γ) Κακός εξοπλισμός (πχ. ακατάλληλα υποδήματα)
δ) Άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον
ε) Κακή διατροφή και έλλειψη καλίου, νατρίου ή μαγνησίου στον οργανισμό
στ) Κακή τεχνική κατα την εκτέλεση των ασκήσεων, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων απο τον προπονητή ή τον ίδιο τον αθλητή.

Διαβάθμιση των θλάσεων
Αναλόγως με τον αριθμό των τραυματισμένων μυϊκών ινών οι θλάσεις διαβαθμίζονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού.

Πρώτου Βαθμού: παρατηρείται απλή διάταση των μυϊκών ινών (το λεγόμενο "τράβηγμα") και συνοδεύεται από πόνο κατά την εκτέλεση της άσκησης. Επίσης περιορίζεται η λειτουργικότητα του πάσχοντος μέλους.

Δευτέρου Βαθμού: παρατηρείται μερική ρήξη των μυϊκών ινών με έντονο μυϊκό σπασμό ,αιμάτωμα και οίδημα. Στη συνέχεια σχηματίζεται ουλώδης ιστός στο σώμα του μύ ο οποίος έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ελστικότητας του μυός. Επίσης έχουμε μετατόπιση του εκχυμώματος στους παρακείμενους ιστούς, 1-2 μέρες μετά την κάκωση. Σε ενδεχόμενη ρήξη της μυϊκής περιτονίας έχουμε μυοκήλη, δηλ. κήλη του μύ προς τα έξω.

Τρίτου Βαθμού: παρατηρείται πλήρης ρήξη του μυός, με εκτεταμένο αιμάτωμα καθώς και κατάργηση της κινητικότητας του μύ. Κατά την ψηλάφηση εντοπίζεται κοίλωμα του μύ στο σημείο της ρήξης.

Στα κάτω άκρα συχνότερες θλάσεις είναι αυτές του δικέφαλου μηριαίου, του τετρακεφάλου και του γαστροκνημίου. Στα άνω άκρα θλάσεις παρατηρούνται Στο δικέφαλο βραχιόνιο, στον δελτοειδή, στον υπερακάνθιο (στροφείς του ώμου) και στον τρικέφαλο βραχιόνιο. Συχνές είναι επίσης και οι θλάσεις των κοιλιακών οι οποίες απαιτούν συνήθως και μακρόχρονη αποκατάσταση.

Θεραπεία
Αμέσως μετά τη θλάση πρώτου και δευτέρου βαθμού επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε ανάρροπη θέση, περίδεση του σκέλους και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος ή πάγου για 20-25 λεπτά. Η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων γίνεται αρκετά συχνά κατά το πρώτο 48ωρο για την μείωση του πόνου, του αιματώματος και την κατά το δυνατό μείωση της έκτασης του οιδήματος. Μετά το πρώτο 48ωρο και αφού περάσει η οξεία φάση, μπορεί να αρχίσει η εφαρμογή θερμών επιθεμάτων σε συνδυασμό με ελαφρά μάλαξη, ανάλογα πάντα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. ΚατΆ αυτόν τον τρόπο βελτιώνεται η κυκλοφορία στη περιοχή και αρχίζει η διαδικασία της επούλωσης. Δίδονται ισομετρικές ασκήσεις με μικρή ένταση , προοδευτικά αυξανόμενες με τη πάροδο των ημερών. Ο ουλώδης ιστός ο οποίος αρχικά σχηματίζεται στο σημείο της θλάσης είναι σκληρός και ανελαστικός σε σχέση με το φυσιολογικό ιστό. Αυτό έχει σαν επακόλουθο την εμφάνιση πόνου σε κάθε σχεδόν σύσπαση του μυός. ΓιΆ αυτό ακριβώς επιβάλλεται στον ασθενή πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων στο τραυματισμένο μύ. Στη συνέχεια της αποκατάστασης αρχίζουμε σταδιακά τις ισοτονικές ασκήσεις για επιπλέον ενδυνάμωση. Επίσης, σΆ αυτό το σημείο δίδονται και εξειδικευμένες ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και νευρομυϊκής συναρμογής, δηλ. ασκήσεις επανεκπαίδευσης του μυός για ασφαλή επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα.




Σε θλάση τρίτου βαθμού δηλ. σε τέλεια ρήξη του μύ, είναι απαραίτητη η χειρουργική συρραφή των ινών του και η ακινητοποίηση προκειμένου επιτευχθεί η επούλωσή του. Στη συνέχεια και με την πάροδο της περιόδου ακινητοποίησης αρχίζει η προοδευτική κινητοποίηση του μύ και η σταδιακή ενδυνάμωσή του, με απότερο σκοπό την πλήρη αποκατάσταση και την επιστροφή στις προπονήσεις.

Γενικά, κάθε θλάση οποιουδήποτε βαθμού θα πρέπει να αποκαθίσταται πλήρως πρίν την επιστροφή του αθλητή στις προπονήσεις, καθώς υπάρχει πάντα μεγάλος κίνδυνος υποτροπής και συνεπώς μεγαλύτερης διάρκειας αποχής από τους αγώνες.
ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΊΑ - ΧΡΉΣΙΜΕΣ ΑΣΚΉΣΕΙΣ


Στην περίπτωση των μυϊκών κακώσεων είναι εξαιρετικά σημαντικό να προβεί κανείς άμεσα σε μια σειρά ενεργειών που συνοψίζονται στο ακρωνύμιο Κ.Α.Π.Α.Ι. (Κρυοθεραπεία, Ανάπαυση, Πιεστική επίδεση, Ανάρροπη θέση, Ιατρική συμβουλή), στα αγγλικά PRICE (Protection, Rest, Ice, Compression, Elevation).

Αφού ελευθερώσετε την περιοχή από ρούχα και ενδεχόμενα κοσμήματα, προχωρήστε στις εξής ενέργειες:

Προστατέψτε τον μυ από περαιτέρω τραυματισμούς, ακινητοποιώντας τον.
Θέστε τον τραυματισμένο μυ σε ανάπαυση, προσέχοντας να μην εκτελεί κινήσεις που προκαλούν πόνο.
Η εφαρμογή παγοκύστης συμβάλλει στην ανακούφιση του πόνου και στη μείωση του πρηξίματος και της φλεγμονής. Καλό είναι να την κρατάτε πάνω στην προσβεβλημένη περιοχή για 15-20 λεπτά, επαναλαμβάνοντας την εφαρμογή κάθε 2-3 ώρες.
Η πιεστική επίδεση επιτρέπει την ελάττωση του οιδήματος. Ο επίδεσμος πρέπει να εφαρμόζεται από την περιφέρεια προς το κέντρο και αποφεύγοντας το υπερβολικό σφίξιμο.
Μια επιπλέον βοήθεια για την υποχώρηση του πρηξίματος αφορά τη θέση στην οποία βρίσκεται το τραυματισμένο μέλος: πρέπει να κρατείται ανυψωμένο σε ανάρροπη θέση.
ΙΑΤΡΙΚΉ ΘΕΡΑΠΕΊΑ/ΦΥΣΙΚΉ ΘΕΡΑΠΕΊΑ

Έχει γραφτεί από Hilterapia editorial staff, dott. Franco Marchetti
Η θεραπευτική αγωγή εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού και από τον εμπλεκόμενο μυ.

Σε κάθε περίπτωση, σημαντικό είναι να τεθεί άμεσα σε ανάπαυση και να αποφεύγονται οι δραστηριότητες που προκαλούν πόνο.

Εξίσου σημαντική είναι η άμεση εφαρμογή πάγου στην τραυματισμένη περιοχή, η οποία πρέπει να διαρκεί 15-20 λεπτά και να επαναλαμβάνεται κάθε 2-3 ώρες για μερικές μέρες μετά τον τραυματισμό.

Η συμπίεση και η ανύψωση του τραυματισμένου μέλους αποτελούν τις τελευταίες 2 ενέργειες του ακρωνυμίου Κ.Α.Π.Α.Ι. (Κρυοθεραπεία, Ανάπαυση, Πιεστική επίδεση, Ανάρροπη θέση, Ιατρική συμβουλή), στο οποίο πρέπει πάντα να προβαίνει κανείς σε περίπτωση αθλητικών τραυματισμών.

Η χρήση ενός αντιφλεγμονώδους φαρμάκου, συνδυαζόμενου, ενδεχομένως, με ένα φάρμακο κατά των συσπάσεων, είναι χρήσιμο για την ανακούφιση του πόνου.

Στην περίπτωση κάκωσης πρώτου βαθμού, και εάν το υπερηχογράφημα απεικονίζει θλάση ήπιας μορφής, είναι δυνατή η πρόωρη έναρξη της φυσιοθεραπείας με θεραπεία λέιζερ ή υπέρηχους. Μέσα σε διάστημα 3 ή 4 εβδομάδων είναι, γενικά, δυνατή η επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα.

Στην περίπτωση κάκωσης δευτέρου βαθμού συνιστάται μια περίοδος πλήρους ανάπαυσης μερικών ημερών (2-7) που επιτρέπει το σχηματισμό επανορθωτικού ιστού.

Ωφέλιμη, και σε αυτή την περίπτωση, είναι η χρήση αντιφλεγμονωδών και φαρμάκων κατά των συσπάσεων, η φυσιοθεραπεία που μπορεί να περιλαμβάνει ιοντοφόρεση, υπέρηχους και θεραπεία λέιζερ (Hilterapia), καθώς και η προσεκτική εκτέλεση διατατικών ασκήσεων που μπορεί κανείς να ξεκινήσει μετά την πρώτη εβδομάδα ανάπαυσης. Οι ασκήσεις, που προφανώς δεν πρέπει να προκαλούν πόνο, είναι ωφέλιμες για τη σωστή κατανομή του επανορθωτικού ιστού και για τη μείωση της έκτασης των ουλών.

Ο χρόνος αποκατάστασης υπερβαίνει συνήθως τον ένα μήνα, με δυνατότητα επιστροφής στην αθλητική δραστηριότητα μετά από τουλάχιστον 4-6 εβδομάδες.

Στην περίπτωση κάκωσης τρίτου βαθμού, εκτός από την άμεση προσφυγή στο πεντάπτυχο Κ.Α.Π.Α.Ι., πρέπει κανείς να προβεί στην ακινητοποίηση του τραυματισμένου μέλους και στην εφαρμογή ενός γύψινου νάρθηκα, ενώ, εάν πρόκειται για σοβαρό τραυματισμό, είναι απαραίτητη η χειρουργική συρραφή των ινών του μυ.

Μετά την πάροδο της περιόδου ανάπαυσης μπορεί κανείς να προχωρήσει σε μια αγωγή ανάλογη εκείνης που ακολουθείται στην περίπτωση θλάσης δευτέρου βαθμού. Εντούτοις, στην περίπτωση τραυματισμού τρίτου βαθμού, η αποκατάσταση είναι αμφίβολη, καθώς, ακόμα και μετά από την κατάλληλη θεραπεία, υπάρχει αυξημένος κίνδυνος υποτροπής.