Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΑ ΤΕΛΙΚΑ

Αυτό ήταν λοιπόν. Πήγαμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας στα τελικά, μετείχαμε, αγωνιστήκαμε, επιστρέψαμε πίσω, δίχως να επιτύχουμε κάτι (εκ πρώτης όψεως), σαφώς όμως εμπειρότεροι. Η παρουσία μας στα Ιωάννινα είχε τα θετικά και τα αρνητικά της.

Το μόνο αρνητικό κατά την άποψή μου, μιλώντας εκ του αποτελέσματος, ήταν οι δυο ανεπιτυχείς αγώνες. Με τον μεν Δράκοντα ήταν αναμενόμενη η ήττα, παρόλο που ίδρωσε να τα καταφέρει. Γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ημιχρόνου, μετά από πολλά, συνεχόμενα λάθη της άμυνας, 1-0 και κόβονται τα πόδια. Χάνουμε δυο κλασικές ευκαιρίες να ισοφαρίσουμε και να σου και το 2-0, με γκολ λίγο πιο μπροστά από το κέντρο. Γενικά πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, τα παιδιά του Δράκοντα ήταν σαφώς πιο ομάδα, καλύτεροι ατομικά και ως ομάδα και δικαιότατα κέρδισαν, άλλο αν με λίγη τύχη μπορούσαμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.

Για ποια τύχη όμως να μιλήσεις όταν σκεφτείς το δεύτερο παιχνίδι. Με αντίπαλο το Ρέθυμνο, έναν μικρό σύλλογο όπως και εμείς, μπήκαμε να τα παίξουμε όλα για όλα, παρά την κούραση του αγώνα της προηγούμενης ημέρας. Χαμένες ευκαιρίες στο 1ο ημίχρονο, τεράστιες επεμβάσεις του τερματοφύλακα του Ρεθύμνου και 0-0. Στην ανάπαυλα λέμε "είμαστε καλύτεροι, που θα πάει θα μπει". Αρχίζει το δεύτερο, ίδια εικόνα, μέχρι που τρώμε γκολ και πάλι από το κέντρο του γηπέδου (αχ αυτός ο ήλιος, δεν μπορούσε να έχει ένα συννεφάκι όταν εκτελούταν το φάουλ;), κόβονται πάλι τα πόδια όμως το πιστεύουμε και συνεχίζουμε. Αυτό που ακολούθησε δεν θα το πίστευα αν δεν το έβλεπα. Ευκαιρίες-άουτ πάνω από τη γραμμή σχεδόν της εστίας με εξουδετερωμένο τερματοφύλακα, πλασέ ξυστά από τα δοκάρια, σουτ λίγο έξω κ.ο.κ., κ.ο.κ, κ.ο.κ. μέχρι που με ένα γκολ (μάλλον οφσάιτ, αλλά δεν έχει σημασία) γίνεται το 2-0. Στο τέλος αναγνώριση από τα παιδιά του Δράκοντα, παρατηρητές αγώνα, αλλά και τα παιδιά του Ρεθύμνου ότι το σκορ έπρεπε να είναι ανάποδα, αλλά τι να το κάνεις, η ιστορία έγραψε 2-0.

Ας δούμε και τα θετικά. Καταρχήν και μόνο που ήμασταν στα τελικά αποκλείοντας τον Μέγα Αλέξανδρο, που ήταν το αρχικό φαβορί, μια ομάδα με τη δική της ιστορία στο θεσμό, καθώς και τον Βόλο, μια δυνατή ομάδα και συνδιεκδικητή της πρόκρισης όταν έγινε η κλήρωση των ομίλων, ήταν επιτυχία.

Σημαντικό επίσης ότι αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, καθώς και ο Δράκων ακόμα μας έκανε 2-3 ευκαιρίες και μόνο, ενώ σταθήκαμε ανώτεροι καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα από τον έτερο αντίπαλο, την ομάδα του Ρεθύμνου.

Θετική η όλη παρουσία της ομάδας και των συνοδών τις 2 ημέρες της παραμονής μας στα Ιωάννινα, από πλευράς οργάνωσης, συμπεριφοράς κλπ και θα πρέπει να δώσουμε τα συγχαρητήρια σε όσους ασχολήθηκαν με την οργάνωση της εκδρομής (κάτι για το πούλμαν άκουσα αλλά δεν κατάλαβα καλά, μάλλον για το ότι δεν διέθετε μικρόφωνο) και στους συνοδούς με τα ευρηματικά συνθήματα και την ένθερμη υποστήριξη στην ομάδα.

Επιβεβαιώθηκε η άριστη σχέση μεταξύ των μελών της ομάδας, το γεγονός ότι αποτελούμε μια καλή παρέα.

Συμπερασματικά, θα πω ότι ήταν μια ωραία εμπειρία, την οποία, θα ήθελα να ξαναζήσω του χρόνου, για το λόγο αυτό κρατώ τη φετινή μας παρουσία σαν υπόσχεση ακόμα περισσότερων παρουσιών στο μέλλον...