Ο απολογισμός της χρονιάς 2011-2012

Με δεδομένη από την μια την μη ανανέωση της ομάδας, έστω και με ένα παίκτη, τα τελευταία χρόνια και από την άλλη την αναγκαστική απουσία (για λόγους υγείας, οικογενειακούς κλπ) βασικών παικτών, ό,τι καταφέραμε φέτος είναι πραγματικά άθλος και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους. Η κλήρωση του πρωταθλήματος, αν και είχε ευνοϊκό (αγωνιστικά) πρόγραμμα, μας έφερε αντιμέτωπους με δύο από τις τέσσερις, ίσως, κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα, γεγονός που έκανε την πρόκριση στην τελική φάση να φαντάζει μόνο ως μεγάλη έκπληξη, αφού θα έπρεπε να μείνει εκτός, μία ομάδα εκ των Ιωαννίνων ή του Αριστοτέλη. Αν εξαιρέσουμε το ατυχές αποτέλεσμα με την Έδεσσα, που οφείλεται εν πολλοίς και στην «υπεροπτική» τακτική που ακολουθήσαμε, η ομάδα απέδειξε ότι έπαψε πλέον ν’ αποτελεί σάκο του μποξ κι έχει μπει στο άτυπο γκρουπ των ισχυρών του πρωταθλήματος και μπορεί (ακόμη και με απουσίες) να κερδίζει σχετικά άνετα τα παιχνίδια με τις πιο αδύναμες ομάδες και να χτυπάει στα ίσια τα παιχνίδια με τις δυνατές. Εντούτοις, έχω την εντύπωση ότι πιθανόν η ομάδα αυτή να έκανε τον κύκλο της κι αφού από την μια δεν μπορεί να γίνει ανανέωσή της με νέους παίκτες, από την άλλη δεν έχει προπονητή για να τον διώξουμε, το μόνο που απομένει είναι ν’ ανανεωθεί στη Διοίκησή της. Βρίσκομαι λοιπόν στη δυσάρεστη θέση να δηλώσω ότι από του χρόνου δεν θ’ ασχοληθώ καθόλου με τα οργανωτικά θέματα της ομάδας. Ως διάδοχο, προτείνω τον Μανουέλ, ο οποίος, είναι νέος, ωραίος, άφθαρτος, έτοιμος να κυβερνήσει (πληροφορίες λένε ότι έχει ήδη ράψει το κουστούμι) και ως γνήσιος εκπρόσωπος της Μεξικάνικης Σχολής, μπορεί να καταρτίσει δημοφιλή προγράμματα προετοιμασίας της ομάδας, που θα περιλαμβάνουν πολύωρες σιέστες και πολλά ρεπό, οπότε με ασφάλεια θα μπορέσει να οδηγήσει το καράβι σε ήρεμα και ασφαλή νερά.